کشف سرنخ جدید منشا حیات در زمین
تاریخ انتشار: ۲۵ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۳۶۸۶۳۶
به گزارش جام جم آنلاین، یافته‌های محققان نشان می‌دهد که پپتیدها در شرایطی خاص مانند شرایطی که در فضای خارجی غالب است می‌توانند روی غبار شکل بگیرند.
تمام انواع حیاتی که ما می‌شناسیم از واحدهای شیمیایی یکسانی تشکیل شده‌اند. این واحدها شامل پپتیدها میشود که عملکردهای متفاوتی در بدن دارند از جمله حمل و نقل مواد، تسریع واکنش‌ها یا تشکیل داربست‌های تثبیت کننده در سلول.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پپتیدها از اسیدهای آمینه منفردی تشکیل شده‌اند که با ترتیبی خاص در کنار هم قرار گرفته‌اند. ترتیب دقیق خواص نهایی پپتید را مشخص می‌کند.
اینکه چگونه این زیست مولکول‌های همه‌کاره به وجود آمده‌اند یکی از سوالات در مورد منشا حیات است. آمینو اسیدها، نوکلئوبازها و قندهای مختلفی که در شهاب‌سنگ‌ها یافت می‌شوند نشان می‌دهند که منشا حیات می‌تواند فرازمینی باشد.
با این‌حال برای آنکه پپتیدها از آمینواسیدهای منفرد تشکیل شوند شرایط بسیار خاصی مورد نیاز است که پیشتر تصور می‌شد که احتمال وجود آن روی زمین بیشتر باشد.
گام اول نیازمند وجود آب است درحالی که برای گام دوم نباید آبی وجود داشته باشد.
دکتر «سرژ کراسنوکوتسکی» از آزمایشگاه اخترفیزیک موسسه اخترشناسی ماکس پلانک می‌گوید: آب نقش مهمی در ایجاد پپتیدها ایفا می‌کند.
در این فرآیند مولکول‌های منفرد آمینو اسید برای تشکیل یک زنجیره با یکدیگر ترکیب می‌شوند. برای آنکه چنین موضوعی انجام شود هر بار باید یک مولکول آب خارج شود.
محاسبات شیمیایی کوانتومی ما نشان داده است که آمینو اسید گلیسین می‌تواند از طریق یک پیش‌ساز شیمیایی به نام آمینو کتن که با مولکول آب ترکیب میشود، تشکیل شود.
به زبان ساده در این حالت برای اولین مرحله واکنش باید آب اضافه کرد و برای مرحله دوم آب باید حذف شود.
با علم بر این موضوع، تیمی به رهبری کراسنوکوتسکی اکنون توانسته‌اند یک مسیر واکنشی بیابند که می‌تواند در شرایط کیهانی انجام شود و نیازی به آب ندارد.
کراسنوکوتسکی می‌گوید: به جای در نظر گرفتن مسیر انحرافی شیمیایی که در آن آمینو اسید تشکیل میشود ما می‌خواستیم بفهمیم که آیا مولکول‌های آمینو اسید کتن می‌توانند مستقیما پپتیدها را تشکیل دهند.
ما این کار را تحت شرایط غالب در ابرهای مولکولی کیهان انجام دادیم یعنی روی ذرات غبار در خلاء که در آن مواد شیمیایی مربوطه مانند کربن، آمونیاک و مونوکسید کربن به وفور وجود دارد.
در یک محفظه خلاء، بستری به عنوان مدلی برای سطح ذرات غبار به همراه کربن، آمونیاک و مونوکسید کربن در فشاری حدود یک چهارمیلیاردم فشار معمول هوا و دمای منفی ۲۶۳ درجه سانتی‌گراد قرار داده شد.
کراسنوکوتسکی می‌گوید: تحقیقات نشان می‌دهد که در این شرایط پپتید پلی گلیسین از مواد شیمیایی ساده تشکیل میشود بنابراین اینها زنجیره‌ای از آمینواسید بسیار ساده گلیسین هستند و طول‌های مختلفی دارند. طولانی‌ترین نمونه آن‌ها شامل ۱۱ واحد آمینو اسید بود.
در این آزمایش تیم آلمانی توانست آمینو کتن را نیز شناسایی کند. این حقیقت که واکنش می‌تواند در چنین دماهای پایینی انجام شود به دلیل واکنش‌پذیری بسیار زیاد مولکول‌های آمینو کتن است.
اکنون که مشخص شده است که نه تنها آمینو اسیدها بلکه زنجیره‌های پپتیدی می‌توانند در شرایط کیهانی تشکیل شوند ممکن است هنگام تحقیق در مورد منشا حیات نگاه‌مان را به جای زمین به سوی فضا بچرخانیم.
منبع: ایسنا
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: اسیدهای آمینه پپتیدها منشا حیات آمینو اسید منشا حیات
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۶۸۶۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا رتیل‌ها مودار هستند؟
رتیل‌ها جانورانی پوشیده از مو هستند. اما اکثر عنکبوت‌ها چنین بدن «پشمالویی» ندارند. پس چرا رتیل‌ها اینقدر مودار به نظر می‌رسند؟ این مو‌ها مهمتر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید.
به گزارش زیسان به نقل از راز بقا؛ «جروم روونر»، استاد دانشگاه اوهایو و سردبیر سابق مجله Arachnology که متعلق به انجمن باستان‌شناسی آمریکاست، می‌گوید: «برخلاف عملکرد بسیار محدود مو‌های انسان، مو‌های رتیل (و سایر عنکبوت‌ها) می‌توانند کار‌های مختلفی انجام دهند».
حس کردن دنیارتیلها به دلایل مختلفی پشمالو هستند. برخلاف موی پستانداران که از کراتین ساخته شده، موی رتیل‌ها که «ستائه» نامیده می‌شوند، از کیتین ساخته شده، مشتقی از گلوکز که ساختار اسکلت بیرونی عنکبوت را نیز تشکیل می‌دهد. برخی از این مو‌ها به‌عنوان اندام‌های حسی عمل می‌کنند و به رتیل‌ها کمک می‌کنند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند و ارتعاشات دنیای اطراف را تشخیص دهند. این مو‌های حسی عمدتاً روی پا‌ها و قسمت‌های دهان عنکبوت‌ها یافت می‌شوند و روی اعصاب حسی واقع در «پوست» یا کوتیکول عنکبوت اثرگذار هستند.
حساس‌ترین مو‌ها که «تریکوبوتریا» نامیده می‌شوند، به دلیل اتصال «مفصلی» (مفصل توپی یا گودالی) آن‌ها به غشای کوتیکول، حتی کوچکترین تغییرات در حرکت هوا را تشخیص می‌دهند. این مو‌ها به هدایت رتیل‌ها در گرفتن شکار یا واکنش به احتمال شکار شدن آن‌ها کمک می‌کنند. در سال ۱۸۸۳، «فردریش دال»، جانورشناس آلمانی، این «مو‌های شنیداری» را زمانی نام‌گذاری کرد که تشابه آن‌ها به صدای ویولن را تشخیص داد.
مو‌های حساس از نظر شیمیایی که برای بو و مزه استفاده می‌شوند، سخت و توخالی هستند. آن‌ها همچنین در تولید مثل نقش دارند و به رتیل کمک می‌کنند تا جفت پیدا کنند. روونر می‌گوید: «رتیل‌های نر در جستجوی لانه ماده سرگردان می‌شوند. اگر نزدیک لانه ماده حرکت کنند، مو‌های حساس از نظر شیمیایی آن‌ها توسط «فِرومون جنسی» (ماده شیمیایی که برخی جانوران برای جلب همنوع ترشح می‌کنند) که به رشته‌های ابریشمی نزدیک ورودی لانه متصل است تحریک میشود و در نتیجه نر را قادر می‌سازد ماده را پیدا کند». وی افزود: «این مو‌ها احتمالاً می‌توانند مواد شیمیایی باقی مانده از رتیل‌های شکار شده را تشخیص دهند».
مو‌های رتیل سه کاربرد دیگر نیز دارند:
اول، آن‌ها به رتیل‌ها که خونسرد هستند کمک می‌کنند تا دمای بدن خود را تنظیم کنند.
این باستان‌شناس می‌گوید: «مو‌ها لایه‌ای از هوا را در مقابل بدن و کوتیکول بیرونی خود به دام می‌اندازند و نوعی عایق ایجاد می‌کنند. رتیل‌ها با یک پوشش ضخیم مو می‌توانند در طول شب‌های خنک و در جنگل‌های بارانی و بیابان‌های استوایی همچنان فعال باقی بمانند».
استاد دانشگاه اوهایو به دومین کارکرد مو‌های رتیل نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «مو‌های بلند همچنین به عنوان نوعی پوشش ضد آب عمل می‌کند که می‌توانند «در صورت غرق شدن رتیل در اثر سیل، آب را دفع کنند.»
سوم اینکه، سطح زیرین مو‌های پا‌های آن‌ها «چسبنده» است. این امر به رتیل‌ها کمک می‌کند تا از سطوح عمودی صاف بالا بروند. این شبکه‌های متراکم از مو‌ها «اسکوپولا» نامیده می‌شوند و به گرفتن طعمه توسط رتیل‌ها کمک می‌کنند.
بسیاری از رتیل‌های نیمکره غربی نیز تا ۱ میلیون موی تیز کُشنده روی شکم خود دارند که برای دفاع در برابر حملات از آن‌ها استفاده می‌کنند. روونر توضیح می‌دهد: «این مو‌های خاردار می‌توانند در پوست، چشم‌ها و غشای مخاطی شکارچیان فرو بروند و باعث آزار آن‌ها شوند».
رتیل‌ها در صورت تهدید، از پا‌های عقبی خود استفاده می‌کنند و آن‌ها را به شکم خود می‌مالند تا این مو‌های خارش آور را جدا کنند و توده‌ای از خار‌های گزنده ایجاد می‌کنند که به بدن شکارچی نفوذ می‌کنند تا فرار کنند. هنگامی که این مو‌های خارش‌آور رتیل به افراد اصابت کند، باعث قرمزی، سوزش و خارش شوند و حتی اگر به چشم‌ها برخورد کنند. کور شوند. در مقابل، رتیل‌های بومی نیمکره شرقی دارای گزنه‌های خارش‌آور نیستند. در عوض آن‌ها سم قوی تری دارند و از موضع تهاجمی برای هشدار دادن به شکارچیان قبل از گاز گرفتن آن‌ها استفاده می‌کنند.
tags # حیات وحش سایر اخبار
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود